Den Haag, zaterdag 25 april 2015, de laatste les van het Aiki-Jutsu seminar van Kurabe Sensei. In elf lessen van tenminste drie uur ieder heeft Sensei een zestal oudgedienden en een twaalftal debutanten kennis laten maken met de ‘inn’s & out’s’ van het klassieke Aiki-Jutsu. Uw verslaggever mocht deze laatste sessie getuige zijn.
Het eerste wat opvalt is een ontspannen, ongedwongen samenzijn waarbij hard maar met plezier gewerkt wordt om de niet altijd gemakkelijke technieken onder de knie te leren krijgen. Sensei heeft eeuwig geduld, lukt het de derde keer niet… hij gaat onverstoord en met klassieke glimlach verder tot de tiende keer of meer, het stoort hem niet, wat hij wil overbrengen wil hij goed overbrengen; dat is de grondregel. Het lijkt wel een cursus ‘onthaasten’, de dimensies in de 65 jaar oude Van Nieuwenhuizen Dojo lijken naadloos mee te vibreren bij dit bijzondere seminar maar, en dit is bijzonder, de leerlingen ook!
Leerlingen van een ‘vroege twen’ tot een VSOP van 79, hoe krijg je het geheel bij elkaar(?), werken hard en gedreven maar met dezelfde ongedwongen cadans van Sensei; sommige dingen zijn kennelijk positief aanstekelijk, ‘besmettelijk maar fijn’; zou ik willen zeggen. Ook qua niveau een uiterste door oude ervaren ‘leraren in andere disciplines’ met jonge onervaren leerlingen en alles wat daar tussenin zit op zo’n harmonieuze manier te laten samenwerken; een kunst op zich!
Het behandelde traditioneel Aiki Jutsu kent zijn bronnen in de Daito Ryu en de Kenso Ryu. Het is een oud en ongepolijst systeem dat moeilijk vergelijkbaar is met het modernere Aikido. Groot voordeel bij een leraar als Kurabe Sensei is dat hij meerdere Jiu Jitsu en Aiki Jutsu systemen beheerst zodat hij tijdens de lessen het verschil tussen de systemen ook heel goed inzichtelijk weet te maken. Vooral voor leraren is deze kennis van groot belang.
Na ruim drie uur hard werken krijgen tien cursisten een prachtig certificaat ter herinnering aan het volgen van deze reeks unieke sessies en hun goede presteren. Onder de gecertificeerde cursisten één dame en naar oud Japans gebruik(?) kon Steve Sensei het niet nalaten om ter bijzondere waardering met haar een klein vreugdedansje te maken, overigens tot groot vermaak van het gehele aanwezige internationale gezelschap (Frans, Japans, Pools, Iraans en Nederlands). Voor de reeds met het systeem bekende ‘cursisten’ geen certificaat, wel een korte knik; ‘zo doen we dat onder elkaar’ en ze zijn er meer dan tevreden mee; kennis voor hen is voedsel en dat is beloning voldoende.
Na afloop ter viering van de afsluiting van de sessies maar ook het in juni aanstaande (voor goed) teruggaan van Sensei naar Japan, een viering in de dojo met sushi en saké; het smaakte voortreffelijk. Natuurlijk het(!) geëigende moment om deze bijzondere leraar, die altijd belangeloos lesgeeft, te eren met wat cadeautjes, binnen de Van Nieuwenhuizen traditie met een knipoog naar ‘doen’ altijd ‘dootjes’ genoemd.
Van de leerlingen kreeg Sensei twee klassiek Hollandse aquarel reproducties die winter en zomer in oud Holland verbeelden, yin en yang in andere context; ze krijgen een vaste plek in zijn woonkamer in Japan vermeldde Sensei. Leerlingen en NFK voegden daar nog een prachtige banier aan toe en Steve van Nieuwenhuizen Sensei, de hobby van Sensei kennende, gaf hem nog een persoonlijk cadeau in de vorm van een camera uit de begin jaren zestig. Hij gaf daarbij aan dat de camera werkt(!), waar de rolletjes vandaan te halen bleef echter, ondanks onze nadrukkelijke interesse, in het ongewis.
Sensei, ontroerd door alle blijken van dankbaarheid, bedankte iedereen hartelijk en stond in zijn speech kort stil bij de huidige status van het Aiki-Jutsu. In heel Japan zijn er nog maar honderd mensen die kennis hebben van het oude (koryu) Aiki-Jutsu, daarvan zijn er nog maar vijf die lesgeven. In Nederland ken ik er maar één (zichzelf niet meerekenend), vandaag sluiten we een cursus af waarmee we twaalf mensen kennis hebben laten maken met dit juweel en dat is gezien de huidige ‘status quo’ van het oude Aiki-Jutsu een groot aantal en daarmee van groot belang.
Er is naast de gedrevenheid binnen zijn speech en het enthousiasme van de leerlingen een stilte en toewijding die je tot nadenken aanzet; ‘waar gaat dit alles nu echt over, wat is de kwintessens’? Misschien laat alles zich nog het beste uitleggen door het begrip ‘queeste’, een zoektocht als levenstaak, een opdracht om een oud systeem te redden als levensvervulling.
Ieder vuur begint met een vonk. Vechten voor het overleven van een prachtige koryu kunst is zo’n vonk, niet alleen een nobel maar kennelijk ook een noodzakelijk streven. Een systeem, misschien op sterven na dood maar vijftien leerlingen ‘make the difference’, zij vormen te samen een vleugje licht aan de horizon; de hoop op voortbestaan van iets wat je niet weg wil laten gaan, iets wat je absoluut niet kwijt wil. Misschien is hier de wens niet de vader van de gedachte maar de vader van het voortbestaan. Een mooi startpunt en een opdracht tegelijk.
O Rei (grote groet) voor Kurabe Sensei en zijn leerlingen!
De ‘Zugabe’, ik durf er bijna niet over te beginnen; de Boa Constrictor! Tijdens het gezellig samen zijn na afloop wist Steve Sensei toch nog wat spanning aan het ongedwongen samenzijn toe te voegen door een Madagaskar Boa Constrictor en een Koningspython uit de kelder te halen en in de Dojo te brengen. Niet alle leerlingen, gezien de uitdrukkingen op het gelaat, voelde zich hierbij even prettig.
De Boa liet de lekkere hapjes in de persoon van de heren links liggen en had daarbij een bijzondere aandacht voor prima ballerina Isabelle die dan ook binnen de kortste keren een boa om de hals had, zei het dat het wel een levende Constrictor was. Het dier had overigens volstrekt geen kwaad in de zin maar kronkelde er gewoon lustig op los en had als mannetjesexemplaar gewoon een voor de hand liggende voorkeur voor het andere geslacht.
Toen Steve Sensei vervolgens nog een Nijl krokodil in de groep gooide was de maat voor sommige heren toch werkelijk vol! Gelukkig was het een opgezet exemplaar en dat kalmeerde de goegemeente toch wel enigszins. Op de vraag hoe het met de levende krokodillen in de kelder was antwoordde Steve Sensei dat ze inmiddels te groot geworden waren en dat hij ze niet meer in de dojo losliet. Bovendien, zei hij, had het hem de laatste keer wat leerlingen gekost en zeg nu zelf dat kan je op den duur natuurlijk niet volhouden, je houdt dan immers geen leerlingen meer over. Wat hij precies met kwijtraken bedoelde hebben we maar niet gevraagd. Eenieder huiverde, nam nog een ‘sakeetje’ en de slangen slisten vrolijk verder, het was een kleurvol samenzijn met een onverwacht slot en nu maar hopen dat deze leerlingen het nog kunnen navertellen, ik ben gevlucht…!
