Het jaar is bijna om maar toch nog even een klein examen op de Sportacademie te Den Haag voor twee groepen die niet eerder meegenomen konden worden. Eerst een twintigtal jeugdkandidaten die er uiterst gedisciplineerd maar desalniettemin toch vrolijk op los vochten.
Ook ouders, familieleden en vrienden waren weer ruim van de partij doch leken over het algemeen wat meer gespannen dan de kandidaatjes. Vooral toen Sensei de jongeren de koprol over een vlijmscherpe katana (Japans zwaard) liet doen. Om vooraf het publiek te overtuigen van de ‘geslepenheid’ van het wapen werd er wederom een vrijwilligster uit het publiek aangewezen die een wortel in de niet schrijfhand nam (je weet maar nooit) en de arm zo ver mogelijk uitstak.
Buiten hoorden de aanwezigen een ambulance met gillende sirene van ver af al naderen. Of de hand van de vrijwilligster trilde door de spierspanning of om andere redenen werd niet duidelijk. Gelukkig heeft Steve Sensei een uiterst vaste hand maar met zijn ogen wil het wel eens wat minder zijn. Instinctief sloeg de oude baas de wortel in soepklare schijfjes zonder daarbij de vrijwilligster blijvend te beschadigen; ze kwam er met de schik vanaf, dit keer.
De kinderen sloegen ‘en masse’ een zucht van verlichting en de andere Sensei examinator zagen we met een resoluut gebaar snel wat parelend zweet van het voorhoofd wrijven, de ouderen onder het publiek leken verstard en de ambulance reed gewoon voorbij, andere sportschool zeker!
De jongeren deden het geweldig, één voor één werden ze naar voren geroepen om hun nieuwe band of slip in ontvangst te mogen nemen. Toen Sensei aan het eind van de uitreiking opmerkte dat hij nu wel iedereen gehad had zagen we bij drie kandidaatjes de mond naar beneden plooien. Kennelijk was de oude sensei er drie vergeten, of toch niet? Nee, zij bleken het hoogste cijfer van het examen behaald te hebben en mochten naast een ‘staande ovatie’ en hun band ook de traditionele stip voor de allerbesten in de kleur van het examen ontvangen.
Vervolgens ‘mokso’ (de traditionele korte meditatie) en het ‘sensei ni rei’ (het traditionele ‘af groeten’) en daarna natuurlijk niet te vergeten, tevreden ouders die hun kinderen na alle spanning weer heelhuids in de armen mochten nemen.
Daarna een kleine groep senioren (vanaf 16 jaar) waarbij het er soms heel hard aan toe ging, duikaanvallen, stormaanvallen en elke vorm van geweld en verdediging die je maar kunt bedenken. Ook de beide Sensei examinatoren zie je dan heel wat ernstiger kijken dan bij de junioren het geval is. Na afloop soms gerichte kritiek voor kandidaten, maar niet om te kwetsen maar om het beste uit iedere leerling te halen, daar staat het instituut voor, al 78 jaar lang.
Iedereen geslaagd en tevreden opgesteld aan de bekende zijde van de Dojo. Ouders en vrienden willen dan het succes nog even vastleggen op de gevoelige plaat, ook de denkbeeldige fotoverslaggever van de Telegraaf was natuurlijk weer aanwezig. Helaas plaatste Steve Sensei de schoolbanier recht voor de kandidaten zodat een belangrijk gedeelte van de kandidaten zich er achter verscholen wist. Of dit nu een vergissing van de zeer oude leraar was of niet, zijn brede grijns deed het laatste vermoeden.
Tot slot allen naar huis en in het kantoortje van de verder verlaten Sportacademie vroeg Gerard Sensei aan Steve Sensei: “en wat eten we vanavond?”
“Soep met wortelschijfjes…”; antwoordde Steve Sensei, waarop als uitsmijter heel zacht gemompeld werd: “en weer zonder vlees”.
“Tja, de een zijn geluk is de ander zijn ongeluk” riposteerde Gerard Sensei en schaterend gingen ze er vandoor na een geslaagde dag, een kort weekend in. Dat hoort erbij, dat heb je er voor over, iedereen geslaagd en daar gaat het om!
Heeft u ook examens gehouden, stuur de NFK redactie uw foto’s en een kort artikel, wij plaatsen het graag!
