De keuken is de plaats waar alles bereid wordt voor het gezin, de Dojo de plaats waar de ‘judokaatjes’ gemaakt worden… soms is er een ogenschijnlijk verband tussen de twee.
Het was weer zover, circa 60 kinderen deden Judo examen bij van oudsher ‘Judoclub ‘s-Gravenhage’ beter bekend als de Sportacademie, het Van Nieuwenhuizen domein sinds 1950 aan de Groot Hertoginnelaan 169 te Den Haag. Om twaalf uur trad de eerste groep aan en tegen zessen nam de laatste groep afscheid. Hard werken voor de jongste generatie van 6 tot 12 jaar en even hard bikkelen voor de twee examinatoren, Steve- en Gerard Sensei, die al vele tientallen jaren de regie voeren bij deze gelegenheden.
De jongeren worden natuurlijk vergezeld door familieleden die van de gelegenheid gebruik maken om in stilte te kijken hoe het met de vorderingen van ‘de jonge spruiten’ gesteld is. In stilte want toejuichen past niet binnen de strenge mores van de Academie, applaudisseren overigens wel en dat werd dan ook met veel elan op de geëigende momenten gedaan.
De zaal vult zich met familieleden die ieder een plekje aan de zijkant vinden, de kinderen zijn dan nog in de kleedkamers. Op een signaal van ‘de meester’, komen zij één voor één binnen, groeten de dojo en gaan keurig naast elkaar in judozit zitten. Een uiterst gedisciplineerd vertoon waarbij sommige ouders hun verbazing niet kunnen onderdrukken.
Bij de ‘warming up’ oefeningen valt het op dat de kinderen inmiddels perfect Japans spreken, om beurten tellen ze hard op in het Japans, ichi…ni…san… Zo nu en dan wordt er een telwoord verwisseld, een kniesoor die daar op let, de familieleden vinden het prachtig en bovendien spreken ze geen Japans dus het gaat er in als koek, in welke volgorde dan ook.
Na de openingsgroet en warming up laten ze hun vaardigheden met het valbreken zien, ze buitelen over de ‘tatami’ dat het een lieve lust is. Hoogtepunt is natuurlijk de snoekduik over het houten zwaard waarbij een van de examinatoren het weer niet kon laten om op te merken dat een houten zwaard, geen zwaard is en dat er in de ogen van de ouders toch een zekere lust voor sensatie te herkennen viel.
Steve Sensei laat zich dit geen twee keer zeggen en pakt onmiddellijk een vers geslepen (echt) zwaard uit het rek. De kinderen houden hun adem in, je weet het maar nooit bij deze Sensei, en de ouders zetten grote ogen op terwijl er een huiveringwekkende stilte over de dojo neerdaalt. Toen vervolgens Gerard Sensei mompelde dat dit zwaard niet scherp genoeg was, was de maat vol. Steve Sensei verzoekt hem om achterover op een bankje te gaan liggen met een komkommer op de buik.
Dan tooit Sensei zich waardig met een Japanse strohoed en waar hij zich vroeger blinddoekte en toen hij wat ouder werd een brilletje op de neus zette, koos hij er nu voor om een reusachtige bril op de neus te zetten, zo zie je maar weer, ook bij Sensei’s komt de ouderdom niet zonder gebreken! Op het ‘moment suprême’ hakt hij met een geweldige houw de komkommer in tweeën zonder de onderliggende Sensei te raken.
Vervolgens worden twee nietsvermoedende moeders uit het publiek geheel vrijwillig aangewezen om op de mat te gaan staan. Sensei informeert dan quasi nonchalant of ze rechts- of linkshandig zijn en plaatst een wortel in de hand die het minst gebruikt wordt, je weet maar nooit; ‘een ongeluk zit in een klein hoekje’. Hij vraagt de verstijfde moeders dan even de adem in te houden, de minst geringe beweging leidt immers tot een vleesschotel waar het hier natuurlijk om een groenteschotel te doen is, en hakt binnen luttele seconden met het zwaard de wortels tot schijfjes. Menig kind wist een rollend schijfje te bemachtigen om hem daarna vliegensvlug te verorberen, de dames bleven dit keer ongedeerd.
Tot slot de ‘pièce de résistance’ waarbij alle jonge judoka’s zich van hun beste kant laten zien. De Tai-Otoshi’s en O Soto Gari’s, om er maar een paar te noemen, vullen de zaal. De examenkandidaten hadden heel hard geoefend en het resultaat mocht er dan ook zijn. Veel jong talent, duidelijk waarneembare vorderingen en veel, heel veel plezier bij kandidaatjes en ouders. Allemaal geslaagd en met een fel gekleurde slip of band weer naar huis.
Het was weer een geweldig gebeuren met dit keer een gastronomisch lint door het verhaal en wat de Sensei’s diezelfde avond hebben gegeten…, u raadt het vast wel… Iedereen bedankt voor het grote enthousiasme en tot een volgende keer in de ‘haute cuisine des Judoka’s’!
